NAI

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ 28η Οκτωβρίου 2040. Ο Νάσος Ίκτερος-Αβδαρμάνης-Τερτουλιάνο γιορτάζει τα γενέθλιά του. Προχωρεί και προσχωρεί στη λεγόμενη τρίτη ηλικία. Να μας ζήσει ο συνΊκτερος, αλλά -συγνώμη- δεν είναι αυτό(ς) το θέμα μας. Το θέμα τού παρόντος ποστ, εννογώ. Ένα γκριζομπλέ κουστούμι (εδώ δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι εννογώ, πΧοιο χρώμα περιγράφω, αλλά χρειάζεται να είμαστε, πού και πού, αφηρημένοι και αόριστοι, μπας και ψαρώσει κανας αναγώστης)... ένα γκριζομπλέ κουστούμι κρούει τον κώδωνα στην πρωθυπουργική έπαυλη στη Ραφήνα τού Καστριού. Τον κώδωνα της αυλόθυρας και τον κώδωνα του κινδύνου (καύλα που είναι να μιλάς δισυπόστατα, σαν να γαμάς μία κώλο, μία μουνί!). Θα ήθελα να το συνεχίσω στο πορνίσΧιο, μα το θέμα μας δεν άπτεται του κώλου. Μήτε του μουνιού. Το θέμα έχει ως εξής:
Το γκριζομπλέ κουστούμι είναι, τελικά (τώρα μπορώ να το δΓιακρίνω καλύτερα, πριν είχε ομίχλη) γκριζομπλέ ταγιέρ. Το γκριζομπλέ ταγιέρ είναι η Σύλβια Γκρατσιάνι. Τι στον πούτσο της θέλει η Ιταλιάνα πρεζβευτίνα (κατ’ άλλους: «πρεζβυτέρα») στη βίλα τού Έλληνα πρωθυπουργού, Αντρέα-Κωνσταντίνου Καραμανδρέου;
Το γκριζομπλέ ταγιέρ (Αρμάνι; Βαλεντίνο;) έχει ήδη περάσει στα ενδότερα τηζ βίλας. Τάκα-τάκα τα τακουνάκια στην άσφαλτο. Όλα αυτά είναι γεμίζματα, δηλαδήςςς περιγραφές άσχετες με το ζουμί τής υπόθεσης και του ποστ. Παρόλα αυτά, έχω κι άλλα πολλά γεμίζματα στο μυαλό μου. Παρόλα αυτά, δεν τα γράφω, και γιατί βαρΓιέμαι, και γιατί θα κουραστώ (χωρίς να πληρωθώ), και γιατί δεν εξυπηρετούν τον ρου τού μύθου.
Τετ α τετ η Σύλβια με τον Έλληνα πρωθυπουργό στο σαλόνι. Μετά τα τυπικά, χαμόγελα, τραταρίζματα (κι ενώ το μάτι-γαρίδα τού Έλληνος ζουμάρει στο εκρηχτικό σταυροπόδι τής Σύλβιας, να ανακαλύψει αν πρόκειται περί καλσόν ή μακριάς μεταξωτής κάλτσας), η Σύλβια του εγχειρίζει ένα μικρό ραβασακίδιον, προχειρογραμμένο σαν μπακαλόχαρτο, βρόμικο και λαδωμένο, συνταγμένο από το ίδΓιο το αφεντικό της, τον Ιταλιάνο πρωθυπουργίσκο, που η Ιστορία (η επιστήμη, όχι η παρούσα ιστοριούλα) αδΓιαφορεί για δαύτονε, that is why απαξιούμε και να τον ονοματίσουμε με το όνομά του εδωπέρα-ου. Το καλαμάρι έγραφε και το χαρτί μιλούσε:
«Άξιε κάθε τιμής Έλληνα συνάδελφέ μου,
τι γίνεται, ρε μαλάκα; Πώς παν τα παιδΓιά; Ερωτικά πώς τα βολεύεις, ρε γύφτο; Την χώνεις πουθενά; Ή σου έχει σταφιδΓιάσει και δεν; Κοίτα να δεις, θα μπω στο ψητό, κι ας είμαι vegan, όπως καλά ξες, από τότε που είχες έρθει Ρώμη, και σε φίλεψα μόνο μαρουλάκι, δήθεν βιολογικό: Εγώ, μεγάλε, τον πόλεμο τον σιχαίνομαι. Αίμα και βία είναι όξω από το πεδίο των ενδΓιαφερόντων μου. Αλλά, από την άλλη, τι καταλάβαμε τόσους αιώνες που ζάμε χώρΓια, Ιταλία και Ελλάδα; Για να πω και τον εθνικιζμό μου, πιστεύω ότι η Ελλάδα χρειάζεται να παραδειγματιστεί από το ιταλικό θαύμα. Δες το έτσι: οι Ιταλιάνοι είμεθα Έλληνες, αλλά-με-περισσότερη-φαντασία-και-εργατικότητα. Πρωθυπουργάρα μου, εγώ την Ελλάδα την αγαπώ. Έχει πρεστίζ. Έχει όνομα στην πΧιάτσα, πώζ να το κάνουμε; Ό,τι αγαπώ θέλω και να το έχω. Σε καλώ φιλειρηνικά, λοιπόν, να μου παραχωρήσεις, με λίζινγκ για τα επόμενα πεντακόσα χρονάκια, το αντικείμενο του πόθου μου. Οραματίζομαι μια Συνομοσπονδία, μια Αμφυκτηωνία (σόρι, είναι δύσκολη για τα ελληνικά μου λέξη), Ιταλίας και Ελλάδας. Που θα γαμήσει στη δΓιεθνή αγορά, δικέ μου. Τουριστικά θες; ΒΓιομηχανικά θες; Στο design θες; Στις τσόντες θες; (αυτό μην το δΓιαβάσεις μπροστά στη Σύλβια, θα θιγεί, ήταν παλιά πορνοστάρισσα). Φυσικά, το Τραστ των Χωρών μας (μην είσαι μαλάκας, ρε, μπορεί να προσαρτήσουμε και τη Φύρομ μετά) θα λέγεται Ιταλία. Αυτό είναι αδΓιαπραγμάτευτο. Για το όνομα θα τα χαλάσουμε, ρε μπήχτη τώρα; Τι λες; Θα συνενωθείς δΓια της πειθούς; Ή θα με αναγκάσεις να χρησιμοποιήσω δόλια μέσα (πουτάνες, γαργαλητό, υπνωτιζμό, εκβιαζμό --τα ξέρω εγώ όλα τα αίσχη που κάνεις, έχω και φωτογραφίες σου από πονηρές στιγμές, χα χα χα...). Λέγε, ρε, και έχουμε κι άλλες δουλειές: Ναι ή όχι;» Και ο (εικονιζόμενος) Έλληνας πρωθυπουργός στη γεμάτη αγωνία Σύλβια:
«Χρόνια τώρα, η Ελλάς και εγώ προσωπικώς, περιμέναμε μια τέτΧοια δελεαστική επεχτατικόητα ειζβάροζ μας. Είπατε τω πρωθυπουργώου ότι είμαι συγκινημένος μέχρι τα νύχια της ψυχήζ μου. There is only one answer. And that answer is YES!»

Τζιάνι Ίκτερο(ου)ς